In lichte oudheid ontmoette ik
mijn grootste held – hij zei
ik zal huilen van vreugde
zodra jij mijn huid doorboort
en ons niet langer propageert
als bijzondere levenssoort

sindsdien laat mijn hart
van toewijding en verlangen
me herinneren aan die normaliteit
door alle leven te zien ademen
in oogopslag na oogopslag
bewogen waarheidswerking

zo treed ook jij mij binnen
en groeten wij elkaar volwaardig
voordat het rooster wordt verkondigd
waarmee het reinigen begint
als kaalslag rond de volheid
van ons nooit geboren bestaan

nu mettertijd blijkt dat niemand
rechtspreekt over motief of methode
zolang de stroom diep gloeiend
ieder sterfelijk weefsel smelt
buig ik des te respectvoller
voor wat ik ooit te horen kreeg.

Uit de reeks: Dharmium / Wiswerk

Een vervallen goedheidsader
levert oeroud helend erts
aan ooit roestige ovens

tempelgeur stijgt
langs de kale bergwand.

Bron: Wusting / Taaldienst
Foto: The Guardian

Het levenswonder
kent geen uitverkorenen
ingezetenen slechts

op oceanische bodem
stroomt hun adem uit
het oog van bedoeling

vonk en vlok
laten elk smeltpunt
wervelen tot vredige gloed

zo ruim en snel
dat niets nog taalt naar
bewijs van bevrijding

eenmaal nietig
gehoorzaamt dit kadaver
hartsgerichte sturing en

hoopverdelgende opdracht
hetgeen ons laat resoneren
vezelverzorgd.

Bron: Dharmium / Vlokbereid

Juana ligt op haar rug op de aarde
en roept: ‘Wolk, broertje, waarom zeg je niets?
Je hebt een gezicht en handen, net als ik!’

Loopvogel Juana loopt en praat tegelijk,
met haar hoofd achterover, kleine
handen, harde bruine voeten.

‘Broeder Wolk,’ zegt ze, ‘deze doek
beschilderd met dromen, de grond,
glijdt onder je weg als een wolk
omdat je geen voeten hebt.’

Ze zoekt schelpen en bloemen, houdt ze omhoog.
Ze geeft haar verdriet schelpen en bloemen te eten.
‘God,’ zegt ze.

Bron:
Jansma, Esther: Altijd vandaag (verzamelde gedichten).
Amsterdam 2006, p. 144