Wie jij ook bent, ik vrees dat je de paden van het droomdomein bewandelt,
Ik vrees dat deze veronderstelde realiteiten onder je voeten en handen vandaan zullen brokkelen,
Zelfs nu al ontvallen jou je kenmerken, je vreugdes, spraak, woonplaats, beroep, gewoontes, moeites, dwaasheden, opsmuk en wandaad,
Je ware aard en lichaam tonen zich mij,
Zij treden naar voren uit bezigheden, uit handel, winkels, arbeid, landbouw, aankleding, onderhoud, kopen, verkopen, eten, drinken, lijden, sterven.
Wie je ook bent, laat me nu mijn hand op je leggen, zodat jij mijn gedicht kunt zijn,
Ik fluister met mijn lippen dicht bij jouw oor,
Ik heb vele vrouwen en mannen bemind, maar er is niemand die ik meer bemin dan jou.
O, ik ben laks en nalatig geweest,
Ik had lang geleden al jou moeten bereiken,
Ik had moeten keuvelen over niets anders dan jou, niets dan jou had ik moeten zingen.
Ik zal alles verlaten en jou een loflied komen zingen,
Niemand heeft jou nog begrepen, maar ik begrijp je,
Niemand heeft jou recht gedaan, je hebt jezelf geen recht gedaan,
Eenieder vond jou onvolmaakt, enkel ik vind geen onvolmaaktheid in jou,
Eenieder zag in jou een ondergeschikte, enkel ik ben degene die in jou geen ondergeschiktheid zal dulden,
Ik alleen ben degene die geen meester plaatst boven jou, geen eigenaar, superieur, God, niets hogers dan wat intrinsiek sluimert in jezelf.
Schilders schilderden die volle bijeenkomsten met daarbinnen een centrale figuur,
Zijn hoofd spreidt een gloed van goudkleurig licht,
Maar ik schilder ontelbare hoofden, en elk van die hoofden heeft zijn krans van goudkleurig licht,
Het stroomt uit mijn hand, uit het brein van elke man en vrouw als een eeuwig stralende vloed.
O, wat een grootsheid en glorie zou ik over jou kunnen zingen!
Jij hebt nooit geweten wat je bent, een leven lang sluimerde jij op jezelf,
Je oogleden waren meestentijds vrijwel gesloten,
Al wat je gedaan hebt komt nu bij je terug als karikatuur,
(Je beleid, kennis, gebeden, komen zij niet terug als karikaturen, wat is dan hun terugkomst?)
De karikaturen zijn niet wat jij bent,
Ik zie hoe daaronder en daarbinnen jij je schuilhoudt,
Ik volg je zoals geen ander jou ooit heeft gevolgd,
Stilte, de tafel, de kwinkslag, de nacht, de gevestigde routine, zij mogen jou voor anderen verbergen maar voor mij verbergen ze jou niet,
Het gladde gelaat, de onvaste blik, de vale huid, zij mogen anderen doen wijken maar ik wijk er niet van,
De vrijpostige tooi, de gekunstelde houding, dronkenschap, hebzucht, een voortijdige dood, dit alles schuif ik terzijde.
Er is geen rijkdom in man of vrouw die niet in jou ligt opgeslagen,
Er is geen deugd, geen schoonheid in man of vrouw die niet even goed is als de jouwe,
Geen moed, geen volharding in anderen, of hij is net zo goed als de jouwe,
Geen vreugde die anderen toekomt, of eenzelfde vreugde wacht jou.
Wat mij aangaat, ik geef niemand ook maar iets zolang ik niet bewust jou hetzelfde geef,
Ik zing de liederen van geen mens of God zolang ik mijn lofliederen op jou niet heb gezongen.
Wie jij ook bent! Wat er ook gebeurt, eis jezelf op!
Dat opzichtig theater van Oost of West is maar een tamme onderneming vergeleken met jou,
Deze immense velden, deze eindeloze rivieren, je bent even immens en eindeloos als zij,
Deze furie van elementen, stromen, natuurkrachten, stuiptrekkingen van een onmiskenbaar vergaan, jij bent degene die er de baas of bazin van is,
Baas of bazin op eigen gezag over natuur, elementen, pijn, passie, vergaan.
De ketenen vallen van je enkels, je ontdekt een voorgoed voorzien zijn,
Oud of jong, man of vrouw, rauw, onontwikkeld, afgewezen door de rest, al wat jij bent neemt vorm aan,
Geboorte, leven, dood, begrafenis leveren de juiste middelen, niets wordt verkwist,
Door woede, tegenslagen, ambitie, onkunde, ergernis, baant wat jij bent zich een pad.
Bron:
Vertalingen / Divers (Walt Whitman)
◄║►